Teatr wpisany jest w nasze życie czy tego chcemy czy nie…Dla jednych świat fantazji, wizji, ruchu i opowieści jest dopełnieniem codzienności, dla innych wyjątkową chwilą, a jeszcze dla innych, samym życiem. Wszystko zależy od tego na ile pozwolimy sobie na emocjonalno – wizualne podróże do świata, gdzie wszystko może się zdarzyć …
Chciałabym Was dzisiaj zabrać do jednego z najpiękniejszych teatrów w Warszawie, do Teatru Wielkiego. Wspaniały gmach Opery Narodowej budowany był przez lata, w trudnych dla Polski czasach.
Kamień węgielny pod przyszły teatr kładziono w dniu symbolicznym, w 60tą rocznicę pierwszego w Warszawie przedstawienia teatralnego w języku polskim (1765), czyli 19 listopada 1825 roku. Na pl. Marywilski (obecnie pl. Teatralny) przybył rząd, aktorzy i tłum publiczności. Po stosownych przemówieniach wkładano do kamiennej skrzynki medale wybite na tę okoliczność w Warszawskiej Mennicy, egzemplarze gazet, jakie ukazały się tego dnia, książkę „Dzieje Teatru Narodowego” Wojciecha Bogusławskiego, z wizjonerskim opisem przyszłego teatru. Można domniemywać, że Bogusławski także był tam obecny.
23 lutego 1833 r. „Kurier Warszawski” anonsował pierwsze nazajutrz widowisko w nowym teatrze: „Wchód dla przybywających pieszo jest pod kolumnami z obu stron przy oficynach. Zajazd powozami pod arkadę – od strony ulicy Wierzbowej”. Afisz przestrzegał: „Nikt bez biletu na żadne miejsce wpuszczonym nie będzie”. Na inaugurację dano „Cyrulika sewilskiego” po polsku, w przekładzie Wojciecha Bogusławskiego – chociaż w ten sposób, operowym słowem, danym mu było otwierać nowy teatr. Jednak mimo tak wyjątkowej chwili, nie panowały radosne nastroje… Przez cały fronton nie biegły, planowane wcześniej przez Corazziego, wielkie litery TEATR NARODOWY. Szczytu budowli nie zdobiła, ujęta w tamtym projekcie, wielka statua z rozpiętymi skrzydłami, które podrywać miały sztukę polską do lotu.
Pierwotny projekt Corazziego, został finalnie zmieniony przez kończącego budowę teatru polskiego generała w rosyjskiej służbie. Włączone wówczas do Rosji ziemie Królestwa Polskiego stały się zachodnią prowincją olbrzymiego imperium. Na rozkaz cara nazwę TEATR NARODOWY zmienił na TEATR WIELKI. Zdecydował też o pomniejszeniu widowni z planowanych 3000 do 1153 miejsc.
W Teatrze Wielkim Operze Narodowej, możemy podziwiać opery i przedstawienia baletowe, w różnych interpretacjach reżyserskich i choreografiach. Program na kolejny sezon proponowany jest każdego roku na początku czerwca i rusza po letniej przerwie we wrześniu. Każdy może wybrać coś dla siebie, ale trzeba się spieszyć, bo melomani i miłośnicy tego rodzaju przedstawień, trzymają rękę na pulsie i bilety sprzedają się jak świeże bułeczki.
Wchodząc dzisiaj do Teatru Wielkiego, stąpając po przepięknych marmurowych schodach w otoczeniu blasku kryształowych żyrandoli, możemy choć na chwilę przenieść się do czasów, kiedy kobiety wkładały najpiękniejsze suknie i najcenniejszą biżuterię, a panowie fraki i surduty, specjalnie aby celebrować tą chwilę. Niestety, dzisiaj rzeczywistość wygląda nieco inaczej. Zbyt dużo impulsów otaczającego nas wirtualnie świata, zaciera niekiedy wyczucie chwili…
Ponieważ jesteśmy w okresie świąteczno-noworocznym, to chciałabym Was zaprosić na jedną z piękniejszych, baletowych opowieści wystawianą w tym okresie w Teatrze Wielkim. Kto z nas nie zna muzyki Czajkowskiego i historii ”Dziadka do Orzechów”, opowiadanej i czytanej przez mamy, babcie i prababcie…
Ostatnia inscenizacja tej opowieści została wpisana w nadwiślański krajobraz. Premiera w wykonaniu Polskiego Baletu Narodowego odbyła się w 2011 roku. Pierwotnie autor umieścił akcję w Amsterdamie, jednak dla tej polskiej odsłony przeniósł ją nad Wisłę. Rzecz dzieje się w Warszawie na początku XIX wieku. Niektórzy uważają, że to właśnie w kamienicy przy ulicy Freta rodziła się w głowie niemieckiego romantyka E.T.A. Hoffmann’a, baśń o Dziadku do Orzechów i Królu Myszy, którą najpierw opowiadał dzieciom swojego kolegi Hitziga, a dopiero później spisał i wydał w Berlinie. Holenderski scenograf i choreograf Toer van Schayk, akcję warszawskiego przedstawienia umieścił właśnie w domu Hitzigów z zimowym widokiem na Wisłę i Zamek Królewski. Klarze dodał brata Jasia, a nawet zaprosił do Hitzigów samego Hoffmanna. Dopiero w takim entourage‘u przedstawił tę czarującą opowieść o świątecznych przeżyciach małej Klary i jej fantastycznej ucieczce przed myszami do krainy zabawek, a potem do wnętrza latarni magicznej. Balet pozostawia niezatarte wrażenia, bo choreografia Wayen,a Eagling’a i Toer’a van Schayk oraz bajkowa scenografia i kostiumy Toer’a van Schayk, porusza nasze serca,a muzyka Piotra Czajkowskiego i piękny Taniec Kwiatów, przenosi nas do innego wymiaru…
Na koniec tej teatralnej podróży, chciałam się z Wami podzielić moimi wspomnieniami z pierwszych spotkań, z postaciami opery i baletu. Pamiętam jak w zimowe, długie wieczory, mama czytała mi Przewodnik Operowy. Wtedy nie zdawałam sobie sprawy, że to lektura dla miłośników sztuki teatralnej, bo wszystkie opisy aktów brzmiały tak magicznie. Za każdym razem wtapiałam się w te opowieści poznając ich historie i wirując razem z bohaterami, a potem śniłam cudowne sny…
Teatr Wielki, to historia, tajemnica, piękno i magia. Przybywajcie tu czasem i odwiedzajcie zilustrowany świat fantazji…
http://teatrwielki.pl/
Monika Pawłowska-Pastuszak
Latest posts by Monika Pawłowska-Pastuszak (see all)
- Tajemnice – Misteri. - 14 kwietnia 2017
- Pójdźmy w Tango… - 3 marca 2017
- „Wenecki karnawał, czyli uliczna maskarada ”. - 1 lutego 2017
